Starożytni Chińczycy wyobrażali sobie chaos jako wilgotny opar zawieszony w ciemności. Wszechświat powstał wtedy, kiedy istniejące już wcześniej elementy (wymieszane w chaosie), zaczęły przybierać konkretne kształty. Podobnie jak w mitach japońskich czy indyjskich, lżejsze elementy uniosły się ku górze, tworząc niebo, cięższe opadły na dół, i to z nich powstała ziemia. Chińczycy wierzyli także, że ziemia jest kwadratowa, ze wszystkich stron otoczona morzami. Nad nią zaś obraca się krąg niebieski.

Tyle, ile istnieje różnych kultur, tyle wyróżniamy poglądów na temat powstania świata. Można zauważyć jednak pewne podobieństwa. Często pojawiającym się w wielu wierzeniach motywem jest istnienie pratworzywa, z którego powstały wszystkie elementy (wszechświat nie powstał z niczego). W procesie kreacji pojawiają się także bóstwa lub jeden bóg, które układają porządek na niebie i ziemi lub tworzą go od początku. To, co później dzieje się na świecie, jak on się rozwija i rozbudowuje uwarunkowane jest indywidualnym rozwojem kultur i wierzeń danych ludów.


Bibliografia:

Biblia Tysiąclecia 1980. Wydanie trzecie poprawione. Poznań - Warszawa: Wydawnictwo Pallotinum.
Parandowski, Jan 1992. Mitologia. Wierzenia i podania Greków i Rzymian. Londyn: Puls Publications.
Erman Władimir, Tiomkin Eduard 1987. Mity starożytnych Indii. Bydgoszcz: Pomorskie Wydawnictwo Prasowe.
Tubielewicz, Jolanta 1977. Mitologia Japonii. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe.

1 2 3